Jakkoliv v našich končinách obvykle láteříme, že jsme chudí, že nemáme takové příjmy, jaké bychom si zasloužili a potřebovali, není to zase až tak docela pravda. Spíše je to jenom něco, co se vžilo, a dalo by se v tomto ohledu poupravit jedno známé rčení na ‚kdo nenadává, není Čech‘. Je mezi námi prostě i dost těch, kdo si přicházejí na slušné peníze, respektive těch, kdo si dokážou něco ušetřit, aniž by museli nějak bolestivě omezovat své výdaje.
A co mají dělat ti, kdo mají právě nadbytek finančních prostředků a nemají pro tyto smysluplné využití?
Ano, takoví lidé by si měli ony peníze navíc šetřit. Jeden nikdy neví, kdy přijdou těžké časy, kdy se takové úspory budou hodit. A mnozí z našinců využívají pro tento účel spořicí účet.
A co že to takový spořicí účet je?
Jedná se o účet nabízený bankami či družstevními záložnami, na kterém neztrácejí uložené peníze hodnotu tak rychle, jako na účtu klasickém. A tato výhoda je tu nabízena na rozdíl od termínovaných vkladů bez nutnosti akceptovat, že budou takové peníze po stanovenou dobu nedostupné, respektive že by si je mohl člověk sice vyzvednout, ale za cenu, jež by se nevyplatila.
Peníze tu nejsou vázány dlouhodobě na přesně stanovenou dobu, a člověk si je může kdykoliv vybrat nebo poslat na běžný účet, k němuž bývá takový spořicí účet nejednou zakládán jako doplněk. Což ovšem neznamená, že by se tento nedal získat i jako nezávislá nabídka.
Peníze na takovém spořicím účtu jsou jako na jiných účtech ze zákona pojištěné do výše v přepočtu sto tisíc eur, jedná se tedy o jistý a konzervativní způsob uložení peněz. A tedy i o uložení, jež rozhodně nepřináší nijak závratné úroky a inflace se tím v žádném případě neporazí.
Takové spořicí účty se nabízejí někdy s výpovědní lhůtou a někdy bez ní, s čímž je třeba počítat, někdy jsou tu i jiné podmínky, jako třeba povinnost provést určitý počet plateb kartou, jež k tomuto účtu náleží, mohou tu být i různé poplatky. Ale přesto se takový účet může leckomu hodit.